Regelmatig krijgen we mailtjes met vragen over het inkorten van de duur van het avondritueel. Moeders en vaders die beschrijven dat het soms wel een uur kan duren…
Ondanks dat ik weet dat dit helemaal oké is, betrap ik ook mijzelf op zuchten en steunen als de luikjes van mijn eigen twee later dan gewenst dichtvallen. En zo ook vanavond wanneer ik na een lange werkdag de kinderen heb opgehaald. Wetende dat mijn man vandaag pas net voor de avondklok thuiskomt kijk ik uit naar een rustige avond met een wijntje en Netflix op de bank.
De kinderen denken op hun beurt ook nog flink thuis te kunnen gaan spelen en horen op dat moment die verdraaide bel van de ijscoman. Wanneer ik met mijn ogen knipper staan ze al op straat te roepen naar de ijscoman welke smaak ze willen. Ik doe nog een poging tot opperen dat ze iets belangrijks vergeten. Hierop roept mijn zoon: “Oja, geld!” en rent naar binnen voor zijn spaarpot. Ik mompel: “Of je moeder vragen of je een ijsje mag?” waarop mijn dochter met haar allerliefste toet vraagt: “Mammie mogen we een ijsje??” Mijn zoon staat er ondertussen hoopvol achter met zijn spaarpot in zijn handen en ik zwicht. In mijn achterhoofd wetende dat die suikers er ook nog uit gerend (lees, gestuiterd) gaan worden.
Dit moment nemen ze me niet af. En ik besluit te genieten van het moment. Iets wat natuurlijk van korte duur is, want net als water en vuur matchen suikers en vermoeide kinderen ook zeer slecht!
Ik daag de kinderen uit voor een wedstrijdje tegen de klok (want zo herinner ik me, geen wedstrijdje tegen elkaar om de competitie tussen broer en zus niet aan te wakkeren). Mijn zoon probeert af en toe toch te roepen dat hij sneller is dan zijn zus, maar met enig volhouden winnen we met elkaar in 4 minuten van de klok om klaar te zijn voor bed. Trots op mezelf dat ik dit in een vatje samenwerken heb gegoten en zo wat tijd heb gewonnen. Ik bedenk me dat dat avondje toch haalbaar is.
Boven aangekomen matcht weer onze verwachting niet en zijn er twee hoopvolle bekkies in het grote bed geschoven: “maaaaam, zullen we samen hier slapen”. Ik kies eieren voor mijn geld en kruip er tussen. Samen luisteren we naar een meditatie verhaaltje en kan ik mijn ssst er met net genoeg liefde uitbrengen dat alleen ik de irritatie merk. Want in mijn hoofd wens ik dat ze er rustig van worden en gaan slapen. Na nog enig geklets en strenge woorden dat ze anders naar hun eigen bed moeten, gaan de luikjes dicht. 20.25, dat had ik me toch anders voorgesteld.
Ik vraag me op dat moment af waarom dat toch eigenlijk het gevoel oproept dat mijn avond vergaat en dit sneller had moeten verlopen. Wat houdt ons tegen om te genieten van het avondritueel? Net zoveel als van het leren fietsen, gezellig samen eten etc. Ze zijn maar zo kort klein en zo snel van je zijde. Vandaag besluit ik dat het oké is en veroordeel mezelf niet op de tijdsduur. Het is me gelukt om deze twee zonder strijd in bed te krijgen en dat is alles waard. Ik geef ze een dikke kus en til ze naar hun bed. Dat wijntje wordt een theetje, want het begin van de avondklok ga ik niet halen vandaag.
In de cursus “Rust in de Nacht” ga je hiermee aan de slag. We bieden geen standaard tips of een slaaptraining.
We bieden een duurzame oplossing.
Voor zowel je kind als voor jou!
Hoe fijn zal het zijn als je:
- Rust krijgt in het avondritueel.
- Kan gaan genieten van het naar bed brengen van je kind.
- Je ook weer energie overhoudt voor de volgende dag!
En heel waardevol: dat je verbinding houdt met je kind en je ze een stabiel en veilig fundament geeft in hun zelfvertrouwen en ontwikkeling richting volwassen persoon.
Gun je kind en vooral jou zelf dit ook? Op https://www.rustinouderschap.nl/cursus-rust-in-de-nacht/ kun je meer lezen over deze cursus.
